Soms mis ik hem….
En dat terwijl hij langs me zit, voor me staat, ik hem zie spelen met de kinderen of hem aan de telefoon hoor praten met zijn broer.
Soms mis ik hem. Zo.
En dat gevoel is fantastisch.
Het vertelt me hoe graag ik hem zie. Het geeft voeding aan ons samenzijn, het verbindt ons tijdens drukke dagen en gescheiden nachten.
Het herleeft de liefde die er is, ook los van de kinderen.
En dan zeg ik hem “he, ik mis je”. Hij kijkt me gek aan, lacht bescheiden, trekt een kleine frons en antwoordt: “kom hier”.
__
En ik vraag me af.. hoe zou het zijn als ik zei “je maakt geen tijd voor me” “ik zie je zo weinig” “je hebt tijd voor zoveel maar niet voor mij”.
Woorden die een uiting zijn van hetzelfde gemis. En toch… Iets anders vertellen. Ze vertroebelen de boodschap, ze vermommen het gevoel.
Ze geven geen uitnodiging, waar hij makkelijk op kan aanhaken.
En zo.. wordt klein missen groot. Wordt een kleine afstand groot. Wordt een fantastisch gevoel waarin het potentieel tot verbinden zit, een lastig frustrerend gevoel.
Denk aan de keren dat jullie elkaar kwijtgeraakte in een gesprek, wanneer je zo graag wou vertellen hoe je je voelde, je zo nood had aan elkaar… En het gesprek toch eindigde in onbegrip, frustraties, ruzie. “je luistert niet” “je snapt me niet”.
Je blijft geraakt en teleurgesteld achter. Allebei.
Dat kan anders.
Ik vertel het je graag in m’n cursus goed spreken die je nu voor de laatste keer kan volgen. Je leert hoe je elkaar kan terugvinden in het spreken, op een manier die bij jullie past. Ookal zijn jullie geen sprekers of is het spreken ongelijk verdeeld.
Omdat ik ontroerd wordt door de koppels die bij me in therapie komen, als ik zie wat goed leren spreken bij hen teweegbrengt. Hoe ze dichter bij elkaar schuiven. Ze elkaars hand vastpakken en stil, verwonderd luisteren naar elkaar.
Klinkt dat al iets dat jullie zou kunnen helpen?
Je bent welkom